Dromen

God zit ook wel eens te dromen, dan loopt alles ineens mis in het universum en de aarde. Ik heb dat met hardlopen. Zodra ik begin te dagdromen, word ik nog trager dan wat ik al was. God droomde van een nieuwe wereld waar Hij en Hij alleen de baas zou zijn en iedereen Hem keurig zou gehoorzamen. Maar God vindt zichzelf, overigens, al dromend niet traag worden, want Hij droomt dat die droom snel uit gaat komen en laat in zijn logboek het volgende opnemen:

2 Petrus 3:9

De Heer is niet traag met het nakomen van zijn belofte, zoals sommigen menen; hij heeft alleen maar geduld met u, omdat hij wil dat iedereen tot inkeer komt en niemand verloren gaat.

Nou is er ondertussen al bijna 2000 jaar voorbijgegaan en die droom is nog nooit in vervulling gegaan. Zijn dromen dan bedrog ook als God ze droomt? Nee, hoor, want dan zie je iets over het hoofd:

2 Petrus 3:8

Eén ding mag u niet over het hoofd zien, geliefde broeders en zusters: voor de Heer is één dag als duizend jaar en duizend jaar als één dag.

Die droom is gewoon een dagdroom geweest,  dan wel een droom van slechts 2 dagen!

Maar God droomt niet alleen zelf, hij laat ook anderen dromen, bijv. de Farao van Egypte. Een slim trucje om zijn aardse vriendje Jozef uit de gevangenis te krijgen. Als niemand de Farao zijn droom uit kan leggen, denkt de schenker ineens weer aan Jozef die zijn droom correct uitlegde. Farao laat Jozef dan netjes aangekleed naar het hof komen en vertelt hem zijn droom:

Gen. 41: 1 NBV

Hij droomde dat hij aan de Nijl stond. ²Toen zag hij zeven koeien uit de Nijl komen; het waren mooie koeien, die goed in hun vlees zaten. Ze gingen grazen in het oevergras. ³En kijk, daar kwamen weer zeven koeien uit het water; die waren lelijk en mager. Ze voegden zich bij de andere koeien aan de oever van de rivier. ⁴En die lelijke, magere koeien aten de zeven mooie, vette koeien op. Hierna werd de farao wakker. ⁵Maar hij viel weer in slaap en kreeg voor de tweede keer een droom. Zeven mooie, rijpe korenaren schoten op uit één halm. ⁶Toen schoten er zeven andere aren op; die waren iel en door de oostenwind verschroeid. ⁷En die armetierige aren slokten de zeven rijpe, volle aren op.

God had wat met het getal 7. Hij had er 7 dagen (inclusief 1 dag rust) over gedaan om hemel en aarde te scheppen en verblijft graag in zijn optrekje in de zevende hemel. En 7 is ook nog eens een geluksgetal! Dus toen Hij de Farao die droom wilde bezorgen, moest 7 er wel in verwerkt worden. “Je moet eerst geven om daarna te kunnen nemen”, zei God tegen  zijn  engel assistenten. Een kleine snotneus van een onderkruipertje waagde het nog wel om te zeggen: “Maar God, moet het niet zijn: ‘het is beter te geven dan te nemen’.  “Als ik dat ooit zeg, “ zei God, “moet je het niet geloven, want alleen door eerst wat te geven kun je daarna beter nemen, misschien t.z.t. ook nog wel eens wat geven aan een liefdadigheidsinstelling of zo. Ze noemen dat kapitalisme, komt van ‘caput’ het Latijnse woord voor ‘kop’ en je moet altijd je kop gebruiken, slimmerd”! Het engeltje krabde zich nog wel een  keer achter de oren, “caput? Als alles daar maar niet kaput van gaat?!” Maar God hoorde dat niet, hij had net de droom voor Farao uitgewerkt:  Eerst overvloed geven en die daarna weer helemaal wegnemen! Zo kon je je doel bereiken.

Daar ging die droom dus over. Zeven vette koeien die daarna door zeven magere koeien opgegeten worden en zeven rijpe korenaren die dan door zeven scharminkelige  korenaren worden opgeslokt!

God gaf de Farao de droom en Jozef de uitleg. Die kon daar mooi mee scoren .

Er zouden 7 jaren komen met heel veel rijkdom en overvloed, maar daarna komt de recessie en klapt alles weer in elkaar en kan God Zijn doel bereiken.

Uit dankbaarheid voor de mooie uitleg wordt Jozef benoemd tot onder-farao en mag hij de ontwikkelingen overzien. Jozef is ook niet gek en laat enorme silo’s bouwen om tijdens de goeie jaren overtollig koren in op te slaan. Maar die koeien dan? Overtollig rundvlees kon je moeilijk in silo’s bewaren. Zelfs God kon daar kennelijk geen oplossing voor bedenken. Vegetarisch is hij vast ook niet geworden, want ook daarna bleef hij van de vele dierlijke brandoffers smullen, die hem gebracht werden.

We weten het dus niet, maar moeten er maar op vertrouwen dat het allemaal goed geregeld was.

Zo is het dus gekomen dat er na 7 jaar overal honger ontstond, behalve in Egypte. En uit alle landen om Egypte heen kwamen mensen om koren te kopen en hun honger te stillen. Ook de broers van Jozef, die hem als slaaf hadden verkocht. En daar ging het God om!

Over dat weerzien een volgende keer.

God laat Jozef trouwen met een heidense vrouw (Asnath, dochter van Potifera) als voorafschaduwing van Jezus die ook een heidense bruid (erbij) neemt, het Joodse volk + de Christelijke kerk. Dat Joodse volk moet van die tweede bruid niets hebben, maar zij blijft, via haar leden, haar plaats opeisen (uit Refoweb):

“Jozef, de onderkoning van Egypte is een beeld van de Heere Jezus. Na Zijn verhoging (na de hemelvaart) kreeg Christus een zwarte bruid uit de heidenen tot Zijn deel, die deelt in Zijn koninklijke heerlijkheid. Asnath, de vrouw van Jozef: een zwarte vrouw, vreemdelinge van het burgerschap van Israel, die uitverkoren is tot Zijn bruidsgemeente.”

De Joodse eigenaren van dit verhaal, hebben toch een andere kijk op dit gebeuren. Trouwen met een heidense vrouw was verboden.  Het kan niet zo zijn dat hun Jozef dat gebod overtrad. In de Midrash Aggadah (hoog gewaardeerd commentaar op de Tenach  (het Oude Testament)) staat de oplossing: Dina, de dochter van Jacob, werd ooit verkracht en baarde een dochter. Om schaamte te voorkomen stuurt Jacob het meisje weg. God leidt haar naar Egypte, waar ze door Potifera wordt geadopteerd. Maar ze was dus Joods en Jozef ging niet in de fout. De christelijke uitleg wel….

De Joodse rabbi’s waren duidelijk nog  fantasievoller dan hun christelijke soortgenoten 😊 !

Dit was deel 14 uit de serie “Genesis met een glimlach“